काठमाडौँ । दिउँसाेकाे पारिलो घाममा मानवसेवा आश्रम रानीवन सेवाकेन्द्रको आँगनमा दुईजना बुबा चेसको बोर्डमा एकाग्र छन्। एउटा चालमा जित–हार त निश्चित हुनेछ, तर दुबैका अनुहारमा सन्तोषको मुस्कान झल्किएको छ। कसैले जिते पनि, हार्ने कोही छैन,किनभने यहाँ त खेलको नाममा जीवनको अर्थ भेटिन्छ।
तीमध्ये एकजना हुन् महावीर शाक्य। करिब तीन वर्षअघि उनी यसै आश्रमको काखमा आएका हुन्। पहिले सडकपेटीमा बित्थ्यो रात, बिहान अनिश्चित हुन्थ्यो। आज भने समय बिताउन साथी खोज्छन्, अनि खेल्छन् चेस,जीवनका नयाँ चालहरू साँच्दै।
“घर परिवार भए त समय बित्थ्यो होला, तर यहाँ चेस खेल्दा मन हलुका हुन्छ,” उनी हाँस्दै भन्छन्।
उनैको सामुन्ने बस्नुभएको छ मोहन पाण्डे, कहिल्यै कल्पना नगरेको मोडमा जीवनले उनलाई सडकमा पुर्यायो। वैवाहिक सम्बन्ध बिग्रिएपछि मानसिक तनावले सतायो। महिनौँसम्म सडकमै रात बिताए। अन्ततः मानवसेवा आश्रमले उद्धार गर्यो र उनले फेरि ‘घर’ भन्ने शब्द महसुस गर्न पाए।
“चेसमा एकपटक दुई जना मात्र खेल्न पाइन्छ, त्यसैले हामी पालैपालो खेल्छौं,” पाण्डे बुबा हाँस्दै भन्छन्।
त्यो हाँसोमा छ पुनः प्राप्त जीवनको सन्तोष।
सडकदेखि आश्रमसम्मको यात्रा
कसैले परिवार गुमाए, कसैले सम्झना, कसैले मानसिक सन्तुलन तर सबैको गन्तव्य एउटै मानवसेवा आश्रम। मानवसेवा आश्रमले १३ वर्षकाे अवधिमा १२ हजारभन्दा बढी सडकआश्रित अनाथ र असहाय जीवन बिताइरहेका नागरिकहरुकाे उद्धार गरिसकेकाे छ ।
रानीवन सेवाकेन्द्र पनि त्यही मानवीय कथाको एउटा पाना हो जहाँ बुबाहरू अब डरले होइन, आत्म–शान्तिले दिन बिताउँछन्। कोही धूप बाल्दै आध्यात्मिकता खोज्छन्, कोही चलचित्र हेरेर मन रमाउँछन्, कोही भने सेवामा सक्रिय छन्।
“पहिले त भोक, निद्रा र डर मात्रै हुन्थ्यो। अहिले मनमा शान्ति छ,” एकजना बुबाले छोटकरीमा भन्नुभयो। चेस त केवल खेल हो, तर यी बुबाहरूका लागि त्यो ध्यान हो, उपचार हो, र आत्म–संवाद पनि।
हाल देशभरका विभिन्न सेवाकेन्द्रहरूमा बस्दै आएका बुबाआमाहरूको दैनिकीमा सेवा, ध्यान, र खेलजस्ता क्रियाकलापले जीवनको नयाँ उत्साह भरेको छ। सडकमा हराएका जीवनहरू अहिले चेसको चालसँगै फेरि मुस्कुराउन थालेका छन्।
मानवसेवा आश्रमले यस्ता बेसहारा नागरिकहरूको उद्धार गर्दै २०८२ सालभित्र नेपाललाई सडक मानवमुक्त देश बनाउने लक्ष्यसहित अभियान सञ्चालन गरिरहेको छ।
-1751784432.jpg)
-1747554144.jpg)
